Το σχολείο μας επισκέφτηκαν μαθητές του Λυκείου που αποφοίτησαν τον Ιούνιο του 2023. Συνδυάζοντας …. πρόσκληση αλλά και …. συναισθήματά τους, καθώς τούς είχε λείψει η αίθουσα διδασκαλίας, μπήκαν σε αίθουσες του Γυμνασίου για να …. θυμηθούνε τα παλιά!! Στο πλαίσιο αυτό έγινε αναφορά στην εμπειρία που αποκόμισαν από τα έξι χρόνια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τη μοιράστηκαν με τους μικρότερους μαθητές μας.
Αναφέρθηκαν … που αλλού; Στο διάβασμα!!! Είπαν για τα κενά που άφηναν, για τη ανία που ένιωθαν στο σχολείο, για την καταπίεση που βίωναν από καθηγητές και γονείς προκειμένου να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Μίλησαν για το «σύστημα» που χρειάζεται στη μελέτη: λίγο και ουσιαστικό διάβασμα, χρήση σχεδιαγράμματος, συγκέντρωση, κινητό τηλέφωνο έξω από το δωμάτιο, διάλειμμα για ξεκούραση – χωρίς χρήση κινητού – , προσεκτική παρακολούθηση και συμμετοχή κατά τη διάρκεια της παράδοσης που συμβάλλει ουσιαστικά στην κατανόηση και στην εκμάθηση του αντικειμένου, αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου: δραστηριότητες, δια ζώσης επικοινωνία με τους φίλους. Εστίασαν στο πως – αν είχαν διαχειριστεί πιο σωστά το χρόνο τους – δε θα ταλαιπωρούνταν κατά τη διάρκεια των εξετάσεων, θα ήταν πιο ήρεμοι, πιο χαρούμενοι…
Τόνισαν πόσο σημαντικό ήταν να μην κοιμούνταν με το κινητό, να μην ασχολούνταν πολύ μαζί του καθώς εκ των υστέρων διαπίστωσαν πως έχαναν την επαφή με τους φίλους τους, να αισθάνονταν κουρασμένοι διότι στερούνταν ώρες από τον βραδινό τους ύπνο. Στο ίδιο πλαίσιο επισήμαναν την αξία των καλών σχέσεων στο σχολείο και της φιλίας. Θυμήθηκαν πόσο τσακώνονταν μεταξύ τους, θυμήθηκαν πως ο διευθυντής τους είχε απειλήσει πως θα χάσουν την εκδρομή τους …… γαλήνεψε το πρόσωπό τους όταν αναφέρθηκαν στην 4ήμερή τους, πόσο ωραία πέρασαν όλοι μαζί ….. και μαζί με τους καθηγητές τους. Και στο σημείο αυτό εστίασαν στο γεγονός πως οι καθηγητές είναι μαζί τους, θέλουν το καλό τους, τους πίεσαν αλλά και τους βοήθησαν. Φυσικά, και η προσωπική προσπάθεια του καθενός καθορίζει τις εξελίξεις και για να το τεκμηριώσουν δεν δίστασε μία κοπέλα να πει: «είχαμε τους ίδιους καθηγητές και στο σχολείο και εκτός αυτού. Εγώ δεν έγραψα καλά ενώ η άλλη κοπέλα έγραψε διότι το πάλεψε.. διότι διάβασε περισσότερο».
Τόνισαν την αξία της προσπάθειας ως στάση ζωής. «Όταν μάθω να προσπαθώ στα μαθήματα και να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες – είπαν – θα προσπαθώ και στην καθημερινότητά μου…..». Και η συμβουλή τους: «να μιλάτε με τους γονείς σας, είναι δίπλα σας!! Μπορεί να αντιδρούν…. κάπως αλλά θέλουν το καλό σας…. ό, τι κάνουν το κάνουν διότι σας αγαπούν. … και να εκτιμάτε αυτό που έχετε και μην το θεωρείτε δεδομένο… κοιτάχτε γύρω σας: φωτιές, πλημμύρες.. τα πάντα χάνονται… να είστε ευαισθητοποιημένοι και να φροντίζετε ο ένας τον άλλο ….».
Σίγουρα έχω ξεχάσει τι άλλο είπαν.. Αυτά είναι τα παιδιά της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του Δερβενίου… Είναι τα δικά σας παιδιά. Είναι τα παιδιά που «διδάσκουν» κι εμάς τους μεγάλους: καθηγητές και γονείς.. Το μόνο που εγώ μπορώ να τους πω είναι: Σας ευχαριστώ για όσα μου διδάξατε και μου διδάσκετε. Είναι τιμή μου η συνεργασία μου μαζί σας. Όμορφη να είναι η πορεία σας στον κόσμο!!!
Ασημακοπούλου Αναστασία